Jezebel

Vincent Cassel

Johnny Depp

Mads Mikkelsen

Matthew McConaughey

Paul Newman

Marlon Brando

Tačno, izvinjavam se Kolijima .

Uške. @𝓑𝓪𝓫𝔂 Border Collie je (i inače) pametniji od 50% ljudi.

Coco Chanel Unbuttoned Dokumentarni film o Gabrielle Bonheur "Coco" Chanel. Fascinantni put od (vanbracnog 1883 godine) deteta iz siromasne porodice kojoj je majka umrla kada je imala 6 godina a otac koji finansijski nije mogao da se brine o njoj ostavlja je u katolickom zenskom samostanu gde su devojcice ucili da budu krojacice do tvorca modne imperije. Pricala je non-stop, nikad da umukne 🤣- svedoci njena prijateljica. Bila je simpatizer nacista pre i tokom II svetskog rata i okupacije Francuske. Posle rata je uhapsena ali su je kazne spasile veze sa britanskom aristokratijom, i samih neretko simpatizera nacista tokom rata, i W. Churchillom. 10 godina posle rata i neke vrste izolacije u Svajcarskoj kao i prisilnog prekida poslovanja u modnoj industriji, odlazi na poziv jednog Amerikanca sa svojom modnom poslovnom imperijom da saradjuju i time pravi comeback. Dokumentarac obiluje interesantnim podacima o ovoj nesvakidasnjoj zeni rodjenoj i poslujucoj u vreme apsolutne vladavine muskaraca. Preporuka, koga interesuje tema, naravno. dailymotion.com/video/x8o4dmk Edit - video mi se uredno vidi u komentaru dok ga pisem ali ga nema kada komentar posaljem. (?) Zato ostavljam link iznad edita

Nije jedan (poslednji) nego dva, ali vrede pa moram da ih hvalim. Treci malo manje (steta, moglo je bolje). Nomadland (2020) 7.3/10 imdb written, produced, edited and directed by Chloé Zhao. stars Frances McDormand , David Strathairn Kada je lokalna fabrika zatvorena, grad Empire, Nevada 2011 prestaje da postoji. Udovica Fern odlučuje da putuje širom zemlje, radeći svakave poslove i da živi u svom kombiju. Usput upoznaje neke zanimljive ljude i otkriva da takav nomadski zivot praktikuju i neki drugi . Film dotice još neke teme: starenje i radni odnos, korporativnu pohlepu, društvenu strukturu pobednik uzima sve, ali ne skrece previše detaljno tok filma na tu stranu. Mnogi od sporednih glumaca su nepoznati niti su glumci po profesiji, neki su stvarno nomadi koji daju filmu dokumentarni kvalitet. Film ne pravi nikakve sugestije niti podstice u gledaocima osecaj sazaljenja prema ovim nomadima i njihovim nacinom zivota, ne, naprotiv - svi oni dobrovoljno prihvataju takav nacin zivota i u njemu uzivaju jer im daje osecaj slobode koji im je ocito nedostajao u predjasnjem zivotu... Bez sumnje Frances McDormand (Fargo, Three billboards outside Ebbing, Misouri...) je jedna od najboljih američkih glumica u poslednje tri decenije. Skromna i neglamurozna ona je suprotnost stereotipu filmske zvezde. McDormand ulozeni trud za tu ulogu je rezultirao da mnogi na snimanju nisu znali da rade sa profesionalnom glumicom. Pored nje Strathairn je jedini profi. glumac u filmu. Riders of Justice (Danish: Retfærdighedens Ryttere 2020) 7.5/10 imdb directed and written by Anders Thomas Jensen stars Mads Mikkelsen as Markus Hansen, Nikolaj Lie Kaas as Otto Hoffmann, Nicolas Bro as Emmenthaler, Andrea Heick Gadeberg as Mathilde Hansen Daleko je od rutinskog žanrovskog filma, i prilično je nalik nasilnom, živopisnom, komičnom i apsurdnom svetu braće Koen. Devojcica u Estoniji nije htela da joj otac kupi crveni bicikl vec plavi, prodavac narucuje plavi bicikl, Matildin plavi bicikl biva ukraden i majka mora da je odveze autom. Ali auto nece da upali pa moraju da idu metroom. Kompjuterski programer Oto tvrdi da je napravio program za predviđanje dogadjaja, ali dobija otkaz na poslu i ulazi u isti metro. Ustupa svoje mesto Matildinoj majci i prilikom eksplozije u metrou ona gine. Jedna od ostalih žrtava te metro nesrece je i svedok koji je trebao da svedoči protiv motociklističke bande zvane Riders of Justice. Koristeći statistiku, Oto je siguran da je nesreća nameran napad da se ubije svedok. On i njegov prijatelj Lenart i haker Ementaler dolaze kod Matildinog oca Markusa (koji je prekinuo vojno sluzbovanje u Avganistanu) da mu objasne sta se dogodilo i da pronađu osumnjičene za metro nesrecu. Da li je vezanost događaja deterministički i da li možemo izračunati ne samo njihove izvore već i njihove posledice i buduće događaje? U kojoj meri se možemo osloniti na matematičke proračune i savremene tehnologije kao što je prepoznavanje lica? Pristup scenariste i reditelja Andersa Thomasa Jensena kombinuje sarkastičan i antimoralizatorski cinizam svojstven nekim danskim filmovima sa simpatijama prema njegovim likovima koji nisu uvek blagosloveni zivotnom srećom. Rezultat toga je da se možemo emocionalno identifikovati sa junacima filma uprkos mnogim užasima koji se dešavaju na ekranu, od kojih su neke počinili oni. Film obiluje komicnim momentima, ponekad proisteklih iz situacija, ponekad iz dijaloga. Riders of Justice je sjajan film koji kombinuje komične elemente i akciju dok priča priču o žalosti i tuzi. Land (2021) 6.7/10 imdb Robin Wright directorial debut Stars Robin Wright, Demián Bichir U zelji da se izoluje od ljudi i civilizacije glavni lik ovog filma Edee odlazi da zivi u udaljenu planinsku kolibu (bez struje, vode, odbacuje telefon i auto) u Vajomingu potpuno nepripremljena i neiskusna u prezivljavanju u divljini i uskoro tokom mećave spasavaju je od sigurne smrti dve osobe sa medicinskim potrepštinama, ćebadima, dovoljno hrane za šest meseci , ogreva i kućnog nameštaja. I to je samo jedan od mnogih slučajnih a nezeljenih događaja koji se dešavaju glavnom liku... Kada pocnes pricu u jednom pravcu i motivu i od nje dalje napravis niz klisea i na kraju se vratis na pocetak. Steta, mogao je to biti dobar film uz malo vise hrabrosti i integriteta. U stvari jedina dobra/originalna replika u filmu ide ovako Edee: Nisam trazila niciju pomoc, ako umrem od hladnoce i gladi sama sam za to odgovorna. Miguel: Samo osoba koja nikada nije gladovala zamislja da je smrt od gladi dobra ideja. Ima toliko drugih nacina... Pozitivna strana je što je kinematografija odlicna i pogled na Canadian Rockies, Alberta fenomenalan (Alberta glumi Vajoming).

Verovatno u odnosu na velicinu zlodela. Negde moze lakse negde ne moze nikako, pricam naravno u svoje ime.

Kao sto je svima jasno tesko je izabrati samo 5 knjiga koje su ostavile dubok utisak na nas. Nadam se da mi necete zameriti sto cu malo odstupiti od zadate teme kao i potrebu da napisem objasnjenje zasto ovaj izbor. 1. Danilo Kiš (celokupni knjizevni opus, izdvajam jednu, odnosno, stavljam je na vrh liste) Enciklopedija mrtvih. 2. Ruska fantastična pripovetka dvanaest pisaca koliko ih ima u antologiji. Puškin - Pikova dama , Gogolj - Portret , Turgenjev - Pesma pobedničke ljubavi, Dostojevski - Bobok, A. Pogoreljski - Lafertovska kolačarka, Leonid N. Andrejev - On, Aleksandr S. Grin - Moć nedokučivog... 3. Umberto Eko (ceo knjizevni opus, izdvajam jednu za vrh liste) Fukoovo klatno. --Enciklopedija mrtvih - U pogovoru zbirke pisac je naveo da su sve priče manje ili više u znaku jedne teme, a to je metafizička tema. Sastoji se od devet novela, odnosno devet poglavlja istorije smrti. A poglavlja (price) su: Simon Čudotvorac, Posmrtne počasti, Enciklopedija mrtvih, Legenda o spavačima, Ogledalo nepoznatog, Priča o majstoru i učeniku, Slavno je za otadžbinu mreti, Knjiga kraljeva i budala, Crvene maske s likom Lenjina. Zajednicka tema ovih devet pripovedaka je istorija smrti i ljubavi (tanatos i eros) koja je u ovoj knjizi prikazana u razlicitim istorijskim, kulturnim i ideoloskim dimenzijama i obradjena u razlicitim okolnostima - od biblijskih vremena do danasnjeg dana. --Ruska fantasticna pripovetka, zbirka. Ruska književnost 19 i 20 veka nije raspolagala velikom slobodom. Govorila je svojim, umetničkim sredstvima. A jedno od najmocnijih bila je fantastika. Ruska je književnost stoga s područja fantastike rado uzimala bajke, legende, utopijske ideje, alkoholna buncanja, religiozni zanos, naucne spoznaje ili jednostavno snove, i u njima tražila rešenja za sve ono sto nije smela otvoreno da kaze. Pomoću nestvarnog govorila je o stvarnom. Ideja nema danas, i onda se za fenomene uhvatiše... Još su do te mere sve zapetljali, da glupaka od pametnog ne možeš razlikovati. Namerno to učiniše... Pođoh ja da se razonodim, i na sahranu pogodih. (Dostojevski) Maša požuri dole u istoj onoj haljini u kojoj je i ušla u svoju sobu. Otvorila je vrata i zapanjila se! Na klupi pored Onufriča sedeo je čovek srednjeg rasta u zelenom koporanu – ono isto lice, one iste oči koje je nekad videla u crnog mačora. Stala je u vratima i nije mogla da mrdne s mesta. (A. Pogoreljski) Herman se strese: odista, umesto keca, pred njim je ležala pikova dama. Ne mogade da poveruje svojim očima. U tom trenutku mu se učini da mu je pikova dama namignula i osmehnula mu se. Herman je poludeo. Smešten je u Obuhovsku bolnicu, u sobu br. 17, ne odgovara ni na jedno pitanje i stalno mrmlja: Trojka, sedmica, kec! Trojka, sedmica, dama! (Puškin) Tamne oči naslikanog starca gledale su tako živo a ujedno tako mrtvački, da čovek nije mogao da se ne uplaši. Izgledalo je da je u njima neobjašnjivo čudnom silom bio očuvan deo života. To nisu bile naslikane, to su bile žive, to su bile ljudske oči. Bile su nepomične, ali svakako ne bi bile tako jezive da su se micale. Nekakvo neobično osećanje, ne strah, nego neobjašnjivo osećanje kakvo nam se javlja pri pojavi neobičnosti koja predstavlja nered prirode, ili tačnije rečeno, nekakvo ludilo prirode – to isto čuvstvo nateralo je na krik skoro se okupljene. (Gogolj) Čitajući ovaj izbor, možemo prepoznati mnoge motive u daljem toku ruske proze, recimo mačak u Majstoru i Margariti Bulgakova --Fukoovo Klatno - avantura koja izvrgava ruglu opštu zanesenost okultizmom, ali i upozorava na opasnosti koje prete kada vrag odnese šalu... U moru rukopisa o srednjovekovnim teorijama zavere trojica urednika jedne italijanske izdavačke kuće pronalaze samo dosadne stereotipe i predvidive ishode. Željni da unesu dah svežine u svoj posao, oni dolaze na ideju da osmisle sopstvenu teoriju – intelektualnu igru koju ambiciozno nazivaju „Plan“. Samo za vas, sinovi nauke i znanja, napisali smo ovo delo. Proučite knjigu, objedinite njen smisao koji smo raspršili i razasuli na više mesta; ono što smo na jednom mestu prikrili, na drugom smo pokazali, da bi vaša mudrost mogla da ga pojmi. (Heinrich Cornelius Agrippa von Nettesheim, De occulta philosophia)

E, al' ŠvabO* nema dušu... (*zajednicki imenitelj za sve te protestante, katolike & ostale b(l)udiste)

Letnji dan na Tašmajdanu, sedamdesete. Otvoreni bazen u okviru SC "Tašmajdan" otvoren je 25. juna 1961. godine, a na društvenim mrežama još kruže fotografije iz njegovih prvih godina rada. Moja kuca u Beogradu je udaljena koji minut odatle, V gimnazija je 'moja', doduse dosta kasnije od datuma slike. (slika je u cast ) Sada već davne 1961. godine, trojica mladića, kako to i priliči mladosti, prvi su "otvorili", što bi današnji mladi rekli "overili", Tašmajdanski bazen skokom sa skakaonice, pre svečanog otvaranja. Bili su to: Bratislav Petković, kaskader Miomir Radović Pigi i Acika Kalinić. Bio je to "skandal" da neki "mangupi" pre svečanog presecanja crvene vrpce, koriste bazen, pa je posla imala narodna milicija. Jedan od tih "mangupa" Petković, kasnije je bio ministar kulture Republike Srbije. Bazen na Tašu je bio olimpijskih dimenzija, a izgrađen je na prostoru gde su se nalazili Požarna komanda, teniski klub, bioskop i luna park, a sve je to "nadgledao" požarni toranj sa koga se osmatrao Beograd. U periodu od 1970 do 1973, za potrebe Svetskog prvenstva u plivanju, čiji je domaćin bio Beograd, izgrađena je većina prestoničkih bazena. "Košutnjak", "Milan Gale Muškatirević" – nekada "25. maj", "Banjica", "Olimp", a 1977. godine sagrađen je 11. april na Novom Beoradu. Tu su i bazen na Vračaru, imena jednog od najboljih vaterpolista sa ovih prostora svih vremena, Mirka Sandića i zatvoreni bazen Sportskom centru "Pinki". U novije vreme izgrađeni su mnogobrojni bazeni u privatnoj inicijativi, za sopstvene potrebe, ili kao deo velnes centara, turističkih kompleksa. Ali i dalje Lido, Ada Ciganlija, Bela stena, savski i dunavski sprudovi, tokom leta okupe na hiljade kupača. Petar Minić Beograd je imao kupalište Nicu. Tako se zvala plaža na Savi, između Brankovog i Starog železničkog mosta, popularna pedesetih godina 20. veka, kada je izgradnjom Sajma kupalište „Šest topola” zatvoreno, a Ada Ciganlija još bila ostrvo. Čuvena je bila po belom pesku, nasutom kada su se na tom prostoru isušivale močvare, a ime je dobila po kafani „Nica” koja se nalazila u njenoj blizini. Leti je na njoj bilo i nekoliko desetina hiljada kupača, a osim po kupanju bila je poznata i po skokovima s lukova mosta, što je bio „sport” rezervisan za najhrabrije. Inače, skokovi sa savskih mostova, posebno onom železničkom, „moda” je koja je u Beogradu postojala još od početka 20. veka. Tek od sedamdesetih godina 20. veka, kada je izgradnjom šetališta i parka plaža „Nica” prestala da postoji, a Ada Ciganlija 1967. nasipanjem postala deo kopna (tako je nastalo Savsko jezero – čuveno „Beogradsko more”), leto na beogradskim rekama poprimilo je sličan oblik koji ima i sada. Bila su i pre jednog veka leta topla. Beograđani, kao i stanovnici ostalih delova Srbije, morali su da traže osveženje, najbolje negde u blizini reka, jezera... More su, nakon Prvog svetskog rata i tokom tridesetih godina prošlog veka, mogli sebi da priušte zaista malobrojni, koji su išli na severni Jadran, pre svega u Abaciju (Opatiju) i druga mesta po Istri i Kvarneru, jer je do tamo išla pruga. Oni nešto manje imućni, ali ipak bogatiji od proseka, pripadnici više srednje klase, što bi se danas reklo, odlazili su u banje. Većina je, ipak, ostajala tamo gde je živela i bila vezana za reke. Voda na našim rekama za današnje pojmove tada je bila veoma čista, jer industrije gotovo da nije bilo. Javna kupatila i „divlje” plaže. Leti su obale Save i Dunava, a posebno „javna kupatila”, kako su se nekada zvala kupališta, bili ne samo mesta za osveženje i odmor od obaveza, već i pravi centri javnog života prestonice. U Beogradu koji je pred Prvi svetski rat imao oko 90 hiljada stanovnika bila su dva javna kupatila: zeleno Dimitrijevićevo i, malo uzvodno od njega, plavo, poznato kao Orijent, čiji je vlasnik bio inženjer Jeftimijadis. Ova „kupatila” zapravo su bile velike plivajuće platforme, postavljene na buriće. Na platformama su bili bazeni, iz kojih se kroz „kanale” moglo direktno uplivati u Savu. Oko svakog bazena bile su kabine i prostorije s tuševima, a neki od njih su imali i krov od razređenih dasaka kao zaštitu od sunca. „Bilo je bazena za muške i za ženske. Za decu s mamama bio je bazen zvani školica. Tu je neki ’švimajster’ Pera poučavao plivanju (a kažu sam nije umeo da pliva). Imao je dugu motku na čijem je drugom kraju visio učenik obešen oko grudi. ’Švimajster’ je polako vukao motku duž ograde bazena skraja nakraj i komandovao ajnc, cvaj...”, opisivao je poznati arhitekta i istoričar umetnosti Aleksandar Deroko svoje dečaštvo na Savi i Dunavu u knjizi „A ondak je letijo jeroplan nad Beogradom”. Platformu bi nakon sezone jednostavno razmontirali. Naravno, postojale su i „divlje” plaže na kojima se kupala dečurlija i gradska sirotinja. Na obali Save priređivana su i razna takmičenja. U leto 1911. Olimpijski komitet Kraljevine Srbije priredio je trku u plivanju od Umke do Beograda i od Ade Ciganlije do pristaništa, kao i takmičenje u preplivavanju Save. Inače, kupaći kostimi tog vremena više su pokrivali, nego otkrivali telo. Muškarci su nosili trikoe, spreda zakopčane dugmićima, s kratkim rukavima i nogavicama, a žene šešire, patike na vezivanje i kostime od listera iz dva dela, od kojih je gornji imao rukave do lakata, a donji nogavice do ispod kolena. Jedino su mala deca imala samo „gaćice”, a muški i ženski bazeni bili su odvojeni. Posle Prvog svetskog rata prilike su se značajno promenile. Stvorena je velika država, gradovi su se uvećali, pa je Beograd pred Drugi svetski rat već imao oko trista hiljada stanovnika. Doduše i tada je za većinu more bilo nedostižno, posebno južni i srednji Jadran do kojeg je dugo išla samo pruga uskog koloseka. Zato su i u tom periodu beogradske reke tokom leta bile pune kupača. Nicala su i nova kupališta, pa je krajem tridesetih godina 20. veka u Beogradu bilo čak 27 „javnih kupatila” – 18 na Savi i devet na Dunavu. Najveće među njima bilo je „Opštinsko kupatilo grada Beograda” koje je imalo 700 kabina i leti je moglo da primi i do pet hiljada kupača. Ovo kupalište bilo je najuređeniji deo plaže „Šest topola”, koja je dobila ime po istoimenom restoranu. Nalazilo se na Savi, na prostoru današnjeg Sajma, koji je tada još predstavljao periferiju grada. Na Dunavu je najpopularnije bilo „Đačko kupatilo”, koje je uglavnom privlačilo mlade, a nalazilo se na Dorćolu u blizini današnjeg sportskog centra „Milan Gale Muškatirović”. Inače, na svim ovim kupalištima osećao se duh novog vremena, teško shvatljiv starijim generacijama. Kupaći kostimi postajali su sve kraći, nije bilo više stroge podele na muška i ženska kupališta, a pokrenuta su takmičenja za „Savsku Veneru” i „Dunavsku Veneru”, preteče današnjih izbora za mis. Doduše, na plažama se i dalje poštovao određeni bonton, ali on za gradsku mangupariju nije predstavljao naročiti problem. „Postoji jedan dobar broj beogradskih ’dendija’ koji dolazi na plažu da paradira i pokazuje svoje svilene kostime po poslednjoj modi. To isto čine i devojke, ali s mnogo više ukusa i šarma. Međutim, muškarci često izazivaju čitavu buru smeha. Nekoliko istrajnijih po ceo dan ne ulazi u vodu da ne bi s obraza skinuli puder... Njihova kosa je kratko zalizana. Puše cigaretu za cigaretom... Glavno im je zanimanje da preko knjige kibicuju lep ženski svet”, opisali su beogradski listovi atmosferu s kupališta kod „Šest topola”, jula 1937. godine. Ova kupališta imala su dozvole i pravila bezbednosti morala su da se poštuju. O bezbednosti kupača brinula je i policija koja je za tu namenu raspolagala s tri motorna čamca. Nije se, međutim, letnji život odvijao samo na plažama. Tada je i rečni saobraćaj bio mnogo življi nego danas. U modi su bile „šetne” lađe koje su išle do Pančeva, Smedereva, Šapca, a neke i dalje... Postojao je i redovan putnički saobraćaj do Zemuna, do kojeg su brodovi išli na svakih pola sata, a koji je naročito bio popularan leti. Politika

(I) Ovaj malo iskace iz uobicajene tematike animiranih filmova. Ali Tim Burton je 🙃. Corpse Bride (2005) When a shy groom practices his wedding vows in the inadvertent presence of a deceased young woman, she rises from the grave assuming he has married her. Rating: 7,3/10 Directors: Tim Burton · Mike Johnson ; Stars: Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Christopher Lee, Emily Watson, Richard E. Grant, Albert Finney, Danny Elfman, ...

Poselo je uvek bio mejnstrim ali ovo sad, od kraja osamdesetih naovamo, je politika - brutalni, ogoljeni, udruzeni zlocinacki poduhvat i organizacija koja ima nameru da zakuca i poslednji ekser u kovceg i onog nekadasnjeg malog prostora i bilo cega drugacijeg. Da sahrani i G od gradjanskog u toj zemlji. I ide im po planu (nije sarkazam).

A na domacim kako zavisnim tako i nezavisnim medijima - pad aviona, srusio se avion... (specijalni pad aviona, sta li ) @A sad Prvi cin kuvar, Kuvar, lopov... masovni ubica, njegov gazda i gazdina druzina.

Your Honor season 1 (2020) Koliko daleko smo spremni ići da zaštitimo one koje volimo? Laži, još laži, stvarajući kao posledicu niz događaja nalik na domino efekat, prvi izaziva sledeći i tako dalje. Kako se serija razvija, plete se mreža intiga sve više. Kriminal i sistem krivičnog pravosuđa, granice između ispravnog i pogrešnog se mešaju. U određenim delovima serija od 10 delova je malo nategnuta, ali je u isto vreme i veoma dramatična i ispunjena likovima i situacijama koje drže pažnju (nisam zevnula nijednom). Radnja serije se odvija u New Orleansu koji je atrakcija za sebe. Bryan Cranston, glavna uloga, briljira. Sledeća na spisku za gledanje, serija, mi je Interrogation (2022) A non-linear crime series that is centered around an interrogation of people who might be involved in a decades-old murder case. Stars Peter Sarsgaard, David Strathairn, Vincent D'Onofrio

@Pletilja Mislim da si ti otprilike poslednja osoba sa ovog foruma koja bi nekoga (vidim po reakcijama na tvoje pisanje, plus moje misljenje) asocirala sa nekom negativnom emocijom. Ja inace decenijama imam kucne ljubimce skupljane iskljucivo sa ulice. Nikada nista od rasnih zivotinja, tu imam isto misljenje kao ti...(o ljudima vecinom ne bih ni trosila reci, cast izuzecima) Druzimo se, oni kad im vreme dodje umru, ja tugujem za njima ali idemo dalje. Ima uvek neko novo da se udomljava iz nevolje. Tebi sve najbolje 🌷, drzi se.

Jeste da macke imaju nenadmasne reflekse ali ne bas da igraju ovako badminton, rukomet & basket. A ovi Diznijevi (i drugi) crtači crtaća su prvo jako dobro proucili ponasanje zivotinja koje crtaju/animiraju. 100% su im "skinuli" gestove, ponasanje, karaktere.

Potpis, sto bi se reklo, ispod ovoga sto si napisao Milenko. To bi jedna dobra decentralizacija Srbije dovela u red. Ali avaj, to se nazalost nece desiti sa onakvom preovadjujucom pamecu tamo. Pocevsi od izabranika za skupstinu pa na nize.

Eh, komunalna policija, kako cujem, privodi babe i dede koji na pijacama prodaju nesto ne bi li popunili svoje bedne prihode, ali zato se pravi mrtva dok celavi tetovirani bolidi paradiraju (plus povedu i neko nesrecno veliko kuce) i cuvaju murale Ratka Mladica (i sl. ili parkiraju auto pa drezde u njemu i paze da im neko ne prekreci heroja☠️).

Sinead’s words “They tried to bury me. They didn’t know I was a seed”. Takodje, nedavno sam gledala dokumentarni film o njoj, želela sam odmah nakon odgledanog filma da postavim na temi "dokumentarni fim" jer je ostavio utisak na mene, i spletom okolnosti to ne učinih. Sada sam to učinila, nažalost, posle vesti da je preminula. "Poštovanje, divljenje i empatija ovoj neverovatnoj ženi. Nije zaslužila mržnju koju je dobila, čak i više nakon svega što je prošla. Pokazivala je veliku hrabrost, snagu i integritet. Ona je ikona i inspiracija, bila je 30 godina ispred svog vremena". "What a Voice, An Irish Icon, Nothing Compares 2 U". Počivaj u miru hrabra ženo.

Sinead’s words “They tried to bury me. They didn’t know I was a seed”. U režiji Kathryn Ferguson, Nothing Compares (2022) prikazuje astronomski uspon Sinead OʼConnor do svetske slave i istražuje kako je koristila svoj glas na vrhuncu slave, kao i kako je njena nespremnost na pravljenje kompromisa rezultirala izgnanstvom iz mejnstrima pop muzike. Ferguson uključuje komentare raznih ljudi koji su poznavali Sinead, stare snimke i vreme u kome je rasla i živela. Ne fokusira se samo na njenu muziku, već istražuje i njene traume sa katoličkom crkvom, roditeljima, politikom, religijom i mnogim drugim aspektima. "Poštovanje, divljenje i empatija ovoj neverovatnoj ženi. Nije zaslužila mržnju koju je dobila, čak i više nakon svega što je prošla. Pokazivala je veliku hrabrost, snagu i integritet. Ona je ikona i inspiracija, bila je 30 godina ispred svog vremena". "What a Voice, An Irish Icon, Nothing Compares 2 U. Her every note screamed with naked passion. She turned Prince's saccharine Nothing Compares 2 U into an almighty howl of pain and loss. At heart, she was a protest singer with a voice that demanded to be heard. That is how we should remember her".

Od atentata na Rabina levica je tamo devastirana a Izrael klizi bez kocnica sve radikalnije desno. Najveci populacioni prirast imaju ultra-ortodoksi (jedini oslobodjeni obaveze sluzenja vojnog roka i najveci korisnici drzavnih jasli, ultra desno orijentisani) koji sede u koaliciji sa Netanyahuovom (kabinet-Netanyahu VI) partijom Likud, Shas, Zdruzeni Thora-Jevrejstvo, Religiozno-Cionisticka Partija, Otsma Jehudit i Noam. Paradoksalno (ali zaista), Likud je medju ovim nabrojanima jos najumerenija partija. Znaci, katastrofa, kako vecinom, osim ultra-ortodoksa i sl., vec duze vremena desavanja u Izraelu i Benjamina Netanyahua vide evropski Jevreji. "Given the demographic trends that favor the right wing, is the Israeli public a lost cause? It’s a very important question. Within the Jewish population, young people are more right-wing. The religious communities are obviously growing much faster than the secular communities. Religious communities in Israel are invariably far more right-wing; I call it the iron law of Israeli public opinion. So all trends should be favoring more right-wing approaches. People are busy; people are overworked, underpaid. Cost of living is prohibitive and suffocating, and most people just are distracted. Several months ago, the most right-wing government in Israel’s history took power. Led by Benjamin Netanyahu, the coalition has put forward legislation that severely limits the powers of the judiciary. For several weeks, tens of thousands of protesters have gathered in Tel Aviv and other cities to rally against what they view as a grave risk to their democratic institutions. At the same time, the government is overseeing—and encouraging—brutal attacks by settlers on Palestinians. (At least fourteen Israelis and more than sixty Palestinians have been killed since the fighting flared this year.) Even a pretense of pursuing peace seems to have evaporated; the new government has announced “guidelines” declaring its intent to “advance and develop settlement in all parts of the land of Israel.” Netanyahu, despite being a paragon of the Israeli right, is now more moderate than most of his cabinet, which is full of extremists such as Itamar Ben-Gvir, the national-security minister, and Bezalel Smotrich, the finance minister who has been given a role supervising settlement policy. I think of it as the culmination of long-term forces that have created deep weaknesses and flaws in Israeli democracy, to the point of them being structural flaws. The structure has never been strong, and has always been compromised. But, during the last decade, we saw an acceleration of very anti-democratic trends, both in legislation and in a deepening of the occupation. What we’re seeing now has completely burst the banks. The government is waging an all-systems assault on the judiciary first, but also numerous other areas of Israeli society. The ideological agendas of his coalition partners are very clear. They want a more religious and theocratic society. They want complete and permanent control over as much of the West Bank as they can have, and they want Israel to retain effective control over the perimeters of Gaza. They don’t ever want there to be Palestinian self-determination. They believe in Biblically granted Jewish sovereignty. And they also believe that Jews should be the privileged class in Israel and have higher status. They’re simply not as committed to citizen equality, and they’re happy to weaken the already weak basis for citizen equality among Israelis. The three major ideological goals of the coalition partners are: annexations, theocracy, and inequality. Combine that with Netanyahu’s expedient need to legitimize corruption, which requires weakening the judiciary. It’s a perfect storm".